Rokerige rum

Bernd was een echte boomer. Groot geworden met levertraan: jodium, fosfor, vitamine A en D in overvloed. Elke winterochtend van zijn vijfde tot zijn twaalfde , op de nuchtere maag een ferme paplepel, met een klontje suiker. Het moest van moeder. Bernd was nooit verkouden, nooit ziek geweest. Ook nu nog, ruim een halve eeuw later, kon hij bogen op een prima gezondheid en conditie. Alleen mentaal ging het iets minder nu Helena totaal onverwacht was opgestapt. 

So where did we go wrong, 

Was it somewhere along this trip to Miami? 

Iconische Novastar-woorden van Joost Zwegers die constant door zijn hoofd zoemden. Had de woke-waan Helena doen ontwaken? 35 jaar lang waren zij gelukkig geweest. Twee kinderen en vier kleinkinderen later was het ineens gestopt. Niet in Miami, maar op die gipsvlucht vanuit Salzburg! Waar zij gezwicht was voor de iets te intense lichamelijke zorgen van verpleegster Liliane van Europe Assistance. Van Miami herinnerde Bernd zich alleen de luchthaven, van bij de tussenstop richting Cuba, eiland van hemelse Havana-rum en bedwelmende Davidoff-tabak. Vandaag echter was de bedwelming van een andere orde. Slapen lukte niet, elke vezel van zijn lichaam voelde de pijn van het zijn. Wat was er misgelopen? Waar was het fout gegaan?  

Gelukkig kon Netflix het nachtelijke lijden wat verzachten. Peaky Blinders bingewatchen bracht soelaas, gaf moed. Tegen de ochtend toog hij naar de badkamer, douchte, zette zich voor de spiegel, liet zijn spierballen rollen. Hij trakteerde zichzelf op een stevig ontbijt: fruit, spek met eieren, donkere krentenboterhammen, bio-yoghurt en dito koffie. Met zijn onafscheidelijke ochtendvriend, de krant, erbij uiteraard. Hij diepte zijn fietskleren op, pompte de banden van zijn racefiets keihard en knalde langs de Leuvense vaart richting Holsbeek. De Chartreuze bedwong hij langs alle mogelijke kanten. Zes keer in totaal. Hartslag af en toe donkerrood. Maar geen nood. In ‘t Schoon Zicht in Weerde aan de kerk, kon hij zich op het terras laven aan een succulent brouwsel van een lokale zytholoog. 

Toen zijn zweet was opgedroogd, zijn dorst gelest… wie kwamen daar aan? Helena en Liliane. Zij nestelden zich in het hoekje vlakbij Bernd met een glaasje bubbels, in de zalig zachte lentezon. Bernd wou weg, helaas vluchten kon niet meer. Bubbels oké, maar voor hem alleen in water. Kwestie van zijn gedacht er bij te houden. Een gesprek ontspon zich. Gelukkig geen geruzie noch harde woorden. Alles bleef braaf en beschaafd. Bernd gaf elk een zoen en vertrok.  De dames smartfoonden nog wat. Een uur later zaten ze in Oud Sempst te genieten van een uit de kluiten gewassen côte à l’os voor twee, in dit geval goed voor drie. Gesavoureerd met een hemelse Chateau Margaux uit 2015. De klokken in de toren van de St. Pieterskerk sloegen al elf toen het trio naar het huis van Bernd (en voorheen ook van Helena) toog. Rokerige rum deed de drie in een rustige roes belanden. Het licht bleef branden tot het ochtendgloren. De gordijnen bleven dicht tot lang na de middag.  

The best is yet to come? 

Alex – Térieur – Lauwens