Verhalen van ‘t volk

HOFSTADE – Ook hier krioelt het van fascinerende volksverhalen die generaties lang zijn doorgegeven, van oude sagen over betoverde bossen tot kinderetende duivels. Elk verhaal draagt bij aan de levendige cultuur van onze dorpen.  

We namen jullie al mee door Zemst-Laar en Eppegem, maar ook Hofstade is rijk aan vreemde verhalen die vroeger mensen de stuipen op het lijf joegen, maar nu nog steeds menig mens intrigeren. Spoken maakten nu eenmaal deel uit van de kindertijd van onze voorouders. Tot niet zo lang geleden werden deze verhalen nog serieus genomen. Misschien kunnen onze grootouders ons zelfs verhalen vertellen die zijzelf of hun ouders hebben meegemaakt. 

We beginnen met de vrijmetselaars, ook bekend als de framassons. Zelfs nu zijn er nog steeds verhalen over deze illustere groep, maar lang geleden kon je ze ook in onze contreien vinden. 

Framassons 

Men vertelt dat in Hofstade de framassons op hun bezemstelen de lucht in gingen. Als het weer slecht was, genoten ze ervan en zongen luid terwijl ze de wind lieten huilen. Ze vlogen van Hofstade naar Muizen en boven de Muizenbrug speelden ze zo’n mooie muziek dat mensen erop konden dansen. 

De rode duivels 

Maar terwijl je bij slecht weer de vrijmetselaars kon horen zingen, moest je bij mooi weer toch voorzichtig zijn. Dan bleef je weg van de akkers, want in de zomer zaten er rode duivels in het hoge koren van Hofstade.  

Voorzichtigheid was geboden en kinderen moesten thuisblijven en niet in de buurt van het korenveld spelen, want er was gevaar als je te dichtbij kwam. Ze pakten kleine kinderen en… aten ze op! 

Was het een manier om kinderen weg te houden van de gewassen?  

Of was er meer aan de hand?  

Zou je deze zomer van een veilige afstand tijdens een mooie zomernacht toch even gaan kijken? 

Trees Knots 

Het mijden van het koren was dus één ding, maar er was ook een zandweggetje waar veel mensen niet langs durfden te lopen: het weggetje waar Trees Knots lang geleden woonde. Er wordt verteld dat Trees een heks was die zichzelf en anderen in dieren kon veranderen! Trees zat meestal op een bankje voor haar huis, je kon haar al van ver zien zitten. Onder haar lange rokken zaten tal van zwarte katten, die volgens sommigen betoverde mensen waren! 

Zo is er ook het verhaal van Neel Ploetes, hij fietste er voorbij en zag haar zitten. Hij kreeg er koude rillingen van over zijn hele rug en hij voelde dat er iets niet pluis was.  

Zijn gevoel bedroog hem niet, want plotseling veranderde ze haar benen zodat ze zo lang werden dat ze de andere kant van de weg raakten. Neel raakte van streek en reed van de weg… recht tegen haar been. Hij viel en plotseling sprongen er wel 100 katten op hem.  

Hij zwaaide met zijn fiets en sloeg om zich heen om ze weg te houden. Hij kon wegkomen door achteruit richting het dorp te lopen.  

De volgende dag zagen mensen Trees wandelen, met een verband om haar been. 

Maren berijden paarden 

Een heks… niet het enige eigenaardige wezen in de buurt. In de Geerdegemhoek, net over de grens van Mechelen, waren grote weiden omgeven door hoge wilgen! Klinkt als een prachtige oase van rust, nietwaar?  

Dat dachten de bewoners van Hofstade ook, ze lieten er hun paarden grazen en rusten voor de nacht.  

Maar dat was buiten de maren gerekend! Vreemde wezens, meestal vrouwen, die door de lucht vlogen.  

Wanneer de paarden er stonden, kwamen ze regelmatig langs en bereden ze de paarden. De hele nacht gingen ze door en putten ze de dieren uit. Hierdoor stonden deze er ’s morgens moe bij en zag je de zweetparels op hun rug schitteren. De boeren waren hier niet blij mee, want geen paard deed nog wat het moest.. 

Het Kantoor 

We eindigen ons verhaal door Hofstade bij de verdwenen herberg, ‘Het Kantoor’, ter hoogte van het nu erg drukke knooppunt aan de Schumanlaan.  

’s Avonds en wanneer de mist alles omhulde, verschenen er vuurbollen die mens en dier achtervolgden.  

Er wordt verteld dat daar ooit een begraafplaats was voor paarden die stierven aan de pest. Ze werden er gedumpt en onder een dun laagje aarde verstopt.  

De paarden waren uit op wraak voor hun oneerbiedige begrafenis en op die manier dwongen ze het respect af dat ze verdienden! 

In ieder geval, dankzij of door de expresweg, is die plek nu bedolven onder een dikke laag beton en lijkt de spookplek ‘verdwenen’. Maar is dat werkelijk zo? 

foto’s: via open AI