Die ochtend

Ooit, op een banale dinsdagochtend, riep mijn baas me in zijn kantoor. Ik had geen idee waarom.

“Kom erbij zitten, Alain, laat ons even praten.”

Als je baas zoiets zegt ben je direct op je hoede. Een zwerm van gedachten vliegt pijlsnel door je hoofd. Wat heb ik misdaan? Heb ik een fout gemaakt? Wat gaat er gebeuren?

Dat gevoel werd nog versterkt toen hij mij vroeg of ik een koffie wou en die dan zelf ging halen.

Nog nooit meegemaakt. Toen hij terug was en ik zenuwachtig in mijn koffie roerde, stak hij van wal.

“Alain, ik weet dat je elke dag lang onderweg bent van thuis naar het werk. Je doet dat nu al een hele tijd en ik weet dat al die verkeersproblemen stresserend zijn voor jou.”

Dat was waar en ik knikte voorzichtig. “Ik moet je echt feliciteren voor de inspanningen die je jaar in jaar uit levert om hier te geraken op het afgesproken uur.”

Ik wist totaal niet wat er ging volgen maar één ding was zeker: ik was er niet gerust op.

Mijn baas ging verder en hij toonde me warempel zijn breedste glimlach. Ik herkende hem bijna niet.

“Daarom heb ik besloten dat je vanaf morgen een flexibel uurrooster krijgt. Je beslist zelf, naargelang je werk en naargelang de drukte van het verkeer, om welk uur je begint. Ik zal wel je werk overnemen wanneer je er niet bent.” Mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Dit had ik niet verwacht. Ik bedankte hem dan ook uitvoerig. Maar het was nog niet gedaan. Hij stond recht en begon te ijsberen.

Uiteindelijk keek hij me recht in de ogen. “Ik moet me naar jou toe verontschuldigen. Ik ben helemaal vergeten dat jij hier zes jaar werkt, sinds vorige vrijdag . Sorry dat ik hier niets van gezegd heb. Mijn assistente zal je straks een geschenkje komen brengen.”

Mijn verbazing groeide met de minuut. Wat was er gebeurd met mijn baas? Had hij gisterenavond een mooie avond doorgemaakt? Had hij gewonnen met de Lotto? Ik stamelde dat er geen probleem was maar hij was al terug aan het praten.

“Vanaf nu gaat het hier grondig veranderen. Iedereen moet meer inspraak krijgen. En alle interne communicaties zullen voortaan eerst bekeken en gecheckt worden door verschillende vertegenwoordigers van de teams. Gedaan met de ivoren torens!” Gelukkig had hij mij een stoel aangeboden want anders was ik vast en zeker achterover gevallen. En zijn speech was nog niet gedaan. Wijd gebarend ging hij maar door.

“Wat de doelstellingen van het bedrijf betreft, die blijven bestaan, maar onze grootste focus wordt nu de tevredenheid van al onze medewerkers.” Hij deed er zelfs nog een schepje bovenop.

“Dat wil dus ook zeggen dat als één van de directeurs of managers geen respect toont voor een personeelslid, hij of zij op staande voet zal ontslagen worden.”

Hij ging terug zitten en vroeg mij vriendelijk om hem het overzicht van de lonen te bezorgen van de medewerkers want hij vond dat iedereen wel een fikse loonsverhoging had verdiend.

Ik kon alleen maar knikken, ben rechtgestaan en daarna als een zombie naar mijn bureau gestapt.

En toen werd ik wakker.

Alain – Térieur – Dierckx