Stefanie en Kim wereldtop in gravel
ELEWIJT – Op het wereldkampioenschap gravel in Leuven op zaterdag 5 oktober stonden er bij de vrouwen maar liefst twee Zemstse dames op het hoogste schavotje: Kim Knaeps in de categorie 35-39 jaar en Stefanie Adam bij de 45-49 jarigen. Kim kenden we al, maar Stefanie nog niet. Dus zochten en vonden we haar… verscholen in het Elewijtse groen.
Waar Lotte Kopecky niet in slaagde bij de Elite, lukte wel voor onze beide laatbloeiers. Met Kim maakten we al kennis als tweevoudig Belgisch veldritkampioene bij de Wielervrienden Zennevallei in de Zemstenaar van maart 2023. Nu dus ook met Stefanie Adam, maar dan wel meteen in regenboogshirt, zoals Kim dus.
Dokter Adam
Wie op Stefanie Adam googelt komt uit bij dokter en staflid van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen in Edegem.
Klopt het, ben jij dat?
“Zo is dat. Beroepsmatig ben ik inderdaad arts fysische geneeskunde en revalidatie in UZA Edegem. Een zeer intensieve job, van vier dagen per week, tot 10 uur per dag. De enige vrije dag is gevuld met opleidingen of wetenschappelijk werk. Maar ik doe het ontzettend graag. “
En tussendoor even wereldkampioen gravel worden?
“Ik pendel wel met de gravelbike tussen Elewijt en Edegem, toch bijna 60 km heen en terug per rit, wat een training op zich is. Bovendien heb ik een voorgeschiedenis in triatlon. Daarin bleek dat het wielrennen mijn sterkste discipline was.”
Iron Woman
Stefanie (46 jaar) is (nog) geen bekende naam in onze gemeente. Dan kan ook moeilijk, ze is afkomstig uit de Zuiderkempen (resp. Lier en Sint-Katelijne-Waver) en woont pas sinds januari in Elewijt, samen met haar partner Frank, die professioneel actief is in de jeugdzorg. Hij heeft een verleden o.m. in de wereld van motorcross, strandfietsen en mountainbiken, en staat Stefanie logistiek en technisch bij. “Hij brengt mij rustig relaxt naar de wedstrijd met materiaal dat tip top in orde is. En voor afdalingen en bochtenwerk is hij de gedroomde leermeester”, benadrukt Stefanie.
Triatlon zei je. Graag meer daarover.
“Wel ja. Je moet weten dat ik sinds 2004, dus 20 jaar geleden, met – weliswaar recreatief – duursporten bezig ben. Daarbij is de liefde voor het zwaardere fietswerk in 2010 gekomen. Van 2010 tot 2019 was lange afstandstriatlon mijn ding. In 2012 en 2013 wist ik mij te kwalificeren voor de Iron Man-triatlon in Hawaï, wat uiteraard een fantastische, onvergetelijke ervaring was. Ik werd er trouwens wereldkampioene in mijn leeftijdscategorie”, voegt Stefanie er in alle bescheidenheid aan toe.
Met vallen en opstaan
Stefanie vertelt verder: “In 2019, toen ik dus nog triatleet was, ben ik zwaar gevallen met de mountainbike. De revalidatie verliep – zeker voor mij als revalidatiearts dan nog! – moeizaam. Een jaar lang heb ik niet kunnen sporten. Bovendien had ik het te druk met mijn opleiding tot specialist. Pas vanaf mei 2023 lukte het weer echt. Sinds begin dit jaar met een trainer, en voilà, ik sta er weer”.
Stevig sporten brengt balans in het leven van Stefanie. Tot het uiterste gaan, hoeft niet (meer) voor haar. Gewoon genieten van wat plezant en haalbaar is. “Daar ga ik geen chocolaatje voor laten. Het leukste is naar een groter doel toewerken. Ik hoef geen Marianne Vos te zijn, hoe zeer ik haar ook bewonder”. Mooie woorden om mee af te sluiten.
Wie benieuwd is naar de sportieve prestaties van Stefanie kan haar volgen op Strava.
Tekst: Alex Lauwens,
foto’s: Jean Andries
